|
Van zondag 22 juli tot en met vrijdag 27 juli 2018 verbleven Hans en ik in ‘de Boshut’. We mochten al gebruik maken van ‘het Boshuis’, een tiny house. Deze is bijna klaar en dan heeft ‘AnnAtopiA' er een prachtig, zelfvoorzienend, duurzaam gastenverblijf bij. Tijdens ons verblijf heerste er een hittegolf zodat we geen gebruik gemaakt hebben van de vide. De matrassen beneden op de grond gelegd en daar meteen genoten van het prachtige uitzicht. De grote ramen kaderen heel mooi het uitzicht dat door het licht steeds een ander beeld geeft. Dit sluit heel mooi aan bij het idee dat ik had voordat ik naar ‘de Boshut’ ging. Het gesprek met Anne, bij onze ontvangst in de Boshut, gaf nog meer vorm aan mijn plannen. Anne vertelde wat er allemaal gebeurd was sinds ons vorige bezoek op 21 augustus 2017. Veel, heel veel, ideeën, gedachten, uitwerkingen, AnnAtopiA, het Boshuis maar vooral voor nu ook ‘TUSSENTIJD'. Op dit moment is er energie, ruimte en tijd. _ Thuis had ik het idee opgevat om iets te doen met de liggende acht, de lemniscaat, het teken van oneindigheid. Een beweging zonder begin en einde waarbij de beweging in het midden kruist. Deze vorm gebruik in mijn onderwijs (vooral aan kleuters) heel vaak om de samenwerking tussen de linker- en rechterhersenhelft te stimuleren. Hierdoor leren kinderen al heel jong dat je op verschillende manieren dingen kunt aanpakken en niet altijd hoeft terug te pakken naar de meest voor de hand liggende oplossing. Creatief en probleemoplossend denken, leren kijken en inzetten van alle zintuigen is iets wat ik de kinderen graag mee wil geven. Niets is toeval , als je kijkt naar het logo van AnnAtopiA, dan herken je daar twee keer een liggende acht en een kruis in. Altijd fijn als dingen op één of andere manier bij elkaar komen. Dus zo gezegd zo gedaan, ik wilde de lemniscaat zichtbaar maken in het bos. Belangrijk hierbij was ook om te zien welke vorm dit kader, de liggende acht, weer zou voortbrengen. Hier kom ik bij mijn tweede idee, ’TUSSENRUIMTE’, die pas zichtbaar wordt als je iets kadert of als je de ruimte opvult. _ Actie 1 Een rondje door het bos, op zoek naar bomen, takken, een plek waar ik mijn ideeën kan vormgeven. Ik vond een mooie gespleten boom bij de ‘Schrijvershut’. Hoog, smal, met een v-vorm die opgevuld kon worden. Tijdens mijn zoektocht had ik al diverse takken gezien waarvan de bast af was en deze al apart gelegd op de paden. Uiteindelijk alle takken verzameld bij de gemetselde barbecue, die als zaagtafel en maatvoering voor de takken diende. Op de terugweg van mijn rondje door het bos vond ik tegenover ‘het Boshuis’ drie statige, hoge, rechte bomen die geschikt waren voor de liggende acht. Tegen deze bomen stond een metalen, vierkanten frame, waarbij ik meteen de gedachte kreeg dat dit frame gebruikt kon worden om te kaderen in het bos. Als een soort flexibel, verplaatsbaar object om ergens aandacht op te vestigen.  Actie 2 Alle takken op maat gezaagd, de breedte van de barbecue was leidend. Op het bankje voor de boshut, tegenover het huisje met de wc, alle kopse kanten van de takken een kleur gegeven, een kleur uit het bos, afhankelijk van hoe het licht valt. _ Actie 3 De takken in de gespleten boom geplaatst, ‘TUSSENRUIMTE 1’ heeft zijn vorm gekregen. Foto’s gemaakt en het idee gekregen dat het mooi zou zijn als dit werk in de toekomst zou groeien. Niet op een natuurlijk manier maar wel door toevoegingen van andere gasten/kunstenaars die in ‘de Boshut’ verblijven. Hierdoor wordt de vorm, de tussenruimte, tussen de twee stammen steeds meer zichtbaar.  Actie 4 De liggende acht maken met wol. Eerst een proefje in het klein, vooral omdat ik niet met één kruis(punt) wil werken maar met twee. Dit om vorm te geven aan het feit dat het leven ook vele kanten op kan gaan zonder dat het van tevoren allemaal te plannen is. Ik gebruik het restmateriaal van de gezaagde takken en monteer deze op een plankje, een stukje Boshut dat ik vind bij het verzamelde hout. Ik pak de wol, die een kleurverloop heeft van groen naar blauw en vice versa en volg een patroon met twee kruispunten. Mooi is dat de regelmaat vanzelf ontstaat. Je hoeft er niets voor te meten of uit te rekenen, alleen maar te volgen. ‘TUSSENRUIMTE 2’ is ontstaan. Ik zet deze in de ‘Schrijvershut’, in de buurt van ‘TUSSENRUIMTE 1’.  Actie 5 Om de liggende acht in het groot te maken, moet ik eerst wat ruimte vrij maken bij de drie bomen. Paden vegen, takken snoeien, een omgevallen boom doorzagen. De grond is erg droog en zelfs gebarsten vanwege de enorme hitte. De dikke, omgevallen boom zonder bast die achter de drie bomen ligt zorgt voor een natuurlijke begrenzing van deze nieuw ontstane ‘open’ plek tegenover ‘het Boshuis’. De bomen zelf zijn begroeid met mos en voelen zacht aan, af en toe weet ik niet of ik het mos of de wol voel. Het licht speelt mooi met de draden tussen de bomen. Ieder moment ziet het er anders uit. De rode draad geeft het startpunt aan van mijn ideeën over het verblijf in ‘de Boshut’. Deze hebben pas echt vorm gekregen door de plek zelf, het bos is leidend geweest.  Om toch ook nog met woorden af te sluiten, tenslotte is het wel het bos van dichteres Sonja Prins, plaats ik met losse letters het woord ‘TUSSENRUIMTE’ tussen de boomstammen die vanuit ‘het Boshuis’ te zien zijn.  Het was deze week geven, nemen, denken en maken. Ik ben erachter gekomen dat woorden echt tot de verbeelding spreken en zo nieuwe vormen laten ontstaan die van tevoren niet helemaal uitgedacht zijn. Woord en beeld, vertellen samen een verhaal.
De tijd zal zijn werk doen en dat maakt me nu al weer nieuwsgierig naar wat er komen gaat … Peggy Hezemans was van 22 juli t/m 27 juli 2018 te gast in AnnAtopiA  Baarle-Nassau – “Dit geef ik terug aan Baarle, aan de mensen hier.” De video ‘Man uit aarde’ is een cadeau van kunstenaar Leonard Passchier (25) aan de inwoners en bezoekers van Baarle-Nassau/Hertog en is tot 15 april te zien op het led-scherm in het centrum. Passchier is student Fine Arts (autonome kunst) aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Dit trimester heeft hij uitgetrokken om naar buiten te treden en nieuwe ervaringen buiten de veilige muren van de academie op te doen. Van 23 februari tot 9 maart jl. verbleef Passchier in de Boshut van Anne Pillen voor een werkperiode. Kunstenaars, schrijvers en performers kunnen een periode in de Boshut verblijven en werken, ten behoeve van de ontwikkeling van hun werk onder de noemer AnnAtopiA AiR (Artist in Residence). “Het plan is om een maand in het bos door te brengen, een maand in de woestijn en een maand op het water”, aldus Leonard. Het verblijf in de Boshut is de eerste van een reeks werkperiodes. Zijn verblijf viel precies samen met de koudste periode van deze winter. “Ik ben hier begonnen met het verkennen van de omgeving, vooral op de fiets.” Al fietsend raakte hij gefascineerd door de takken die hij overal op de grond tegenkwam. Passchier: “Het vallen ervan zie je bijna nooit gebeuren; ik heb het nu gefilmd vanuit het perspectief van de tak. Dat heb ik gedocumenteerd.” Ook legde hij het omzagen van een boom vast en filmde vanuit een ander perspectief zichzelf die de boom omzaagt. De akker vlakbij de Boshut trok ook de aandacht van de jonge kunstenaar. Hier ontstond de video ‘Man uit aarde’. De extreme koude zorgde ervoor dat dit werk twee varianten kent. Een met kleding, de ander naakt. “Ik had het idee om dit naakt uit te voeren, maar de dag dat ik het gepland had, was de gevoelstemperatuur -18.” Passchier ging enkele dagen later terug naar de akker waar hij de video opnam om alsnog een naakte uitvoering te maken. Wat hij er zelf bijzonder aan vindt? “Dat een hele kleine actie zo’n grote spanning kan oproepen. Mijn aanwezigheid beïnvloedt het hele landschap”, legt hij uit. Van alle ervaringen geeft Passchier aan dat hij de vertraagde tijd in het bos als het meest opvallend heeft ervaren. “Ik heb hier veel meer tijd, of neem meer tijd om het moment te zien.” Door de soberheid van het bestaan in de Boshut ben je je ook heel bewust van tijd, vertelt hij. “Je bent zo een paar uur bezig met de kachel aanmaken en koffie zetten.” Toch vond Passchier het geen ‘afzien’ in zijn tijdelijk onderkomen. Juist niet. Wel verlangde hij na twee weken naar zijn eigen douche in Rotterdam. Zijn stappen na zijn Boshutavontuur heeft hij al uitgestippeld; eind maart vertrekt hij voor een maand naar de woestijn in Marokko en daarna volgen nog twee weken bos in Litouwen. Over het water is zijn plan nog niet helemaal concreet. “Ik ga in elk geval met een klein vlot het Veerse Meer op. En daarna zou ik nog met een schip op de Noordzee willen varen. Maar dat heb ik nog niet geregeld.” Alle experimenten van Leonard Passchier zijn te volgen op zijn Instagram: leonard_passchier.  Videostilll Vallende tak  Videostilll Man Uit Aarde Leonard Passchier was van 23 februari t/m 9 maart 2018 te gast in AnnAtopiA  Op 20 september heeft Puck Sluijs, vierdejaars kunststudente aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, de sleutel gekregen van de Boshut. Ze zal t/m 4 oktober hier verblijven en werken. Als motivatie voor haar werkperiode schreef ze o.a.: “Ik wil er achter komen wat er met mij gebeurd als ik twee weken afgezonderd ben van het sociale leven. Hoe ik hier op reageer als persoon en wat voor werk hier dan weer uitkomt. Net als Sonja’s gedichten is mijn werk altijd gebaseerd op erg persoonlijke ervaringen en wordt het niet altijd begrepen”. Puck wil in ieder geval gaan tekenen, fotograferen, filmen en in bomen klimmen. “Als ik er aan denk dat Sonja nog zo lang in bomen heeft geklommen (Sonja klom nog in bomen toen ze al over de zestig jaar oud was en in de Boshut woonde), lijkt het alsof zij het kind in haarzelf ook nog wilde behouden. Dit vind ik een mooie gedachte en ik hoop dat het imiteren van haar gedrag mij duidelijker maakt waarom ze dit al die tijd nog deed. Hoe ze zich voelde daar boven in die boom (en in de hut). Waar Steven (vorige BoshutAir) onder de grond werkte, lijkt het mij heel tof om de hoogte in te gaan”.  Puck Sluijs was van 20 september t/m 4 oktober 2017 te gast in de Boshut
 Lisa Vermeer, studente aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam verbleef van 6 t/m 13 mei 2017 in de Boshut. Een aantal citaten uit haar reflectieverslag: “In mijn plan van aanpak gaf ik aan licht te willen vangen met lichtgevoelig fotopapier. Dit heb ik compleet uit kunnen voeren en daarnaast heb ik ook lichtwerken gevangen met digitale camera en film.” * “Het verblijf in de Boshut had zijn voor en nadelen. Het grootste voordeel was dat mijn creativiteit compleet vrij kon stromen op de plek. Het voelde alsof ik weer kon spelen zonder dat er iemand over mijn schouder meekijk en vroeg 'WAAROM DAN'. Dit is iets wat mij op de academie bekneld heeft. Spelen, creëren en experimenteren gebeuren bij mij intuïtief en in het moment. In het begin kwam de academische stem in mijn hoofd nog wel de hoek om kijken maar dit verdween in de loop der tijd. De Boshut en zijn omgeving waren de jackpot qua lichtwerken wat heel inspirerend was. Een nadeel was dat het voor mij als persoon net té afgezonderd was van de buitenwereld en ik mij ging vervelen. Dit was vaak op momenten dat de zon niet scheen en ik niet aan het werk kon.” * “Uit mijn Boshut werkperiode zijn een stuk of dertig vellen met analoge lichtafdrukken ontstaan en een aantal video's van lichtwerken die met papier niet gevangen konden worden. Dit waren opnames die ik al heel lang wilde maken maar nooit aan toe kwam. Recentelijk ben ik dichterbij mijn essentie als kunstenaar gekomen en de context die daar bij hoort. Het is op dit moment hét fenomeen waar ik mee werken wil en zelf ook gelukkig van word.” *  © Tahné Kleijn Lisa Vermeer was van 6 t/m 13 mei 2017 te gast in de Boshut Boshut AiR gaf mij de mogelijkheid om kort na mijn afstuderen al direct een Artist in Residence ervaring te beleven. Het op mijzelf aangewezen zijn in een stuk bos heeft mijn vermoeden dat alleen zijn een essentieel onderdeel is van mijn werkproces, bevestigd op een manier die mij vrijheid bracht om te handelen en ruimte om te denken en te lezen. Zo las ik onder andere de biografie van Sonja Prins, Walk Through Walls van Marina Abramovic, De toekomst van het beeld van Jaques Ranciere en The Poetics of Space van Gaston Bachelard. Mijn ervaringen heb ik tijdens en na het verblijf in de Boshut opgeschreven. Deze zijn in de vorm van vier blogs gepubliceerd op WitteRook.nu, een online platform voor en door kunstenaars waarvan ik deel uit maak.  “Tijdens mijn kennismakingsbezoek voelde ik mij meteen op mijn plek, zowel bij Anne als in de Boshut. We spraken over de relatie tussen schrijven en maken, over de invloed van een plek op je werk, over materialen en het leven in de Boshut, over de academie en ons beeldende werk.’’ http://witterook.nu/artikelen/een-verrassende-kennismaking/  ‘’Het bos maakt het mogelijk om de inkt van de waarneming te delen. De bomen blijven steeds in beweging, in een cyclus die zichzelf steeds herhaald. Ook de waarneming is tijdelijk, maar in lineaire zin: het waargenomene verdwijnt en wordt weer opgenomen in de cyclus van het origineel. Een tekening en woorden op papier en op locatie worden weer opgenomen in de grond.’’ http://witterook.nu/artikelen/wie-schrijft-die-blijft-ook-niet/   ‘’Het noteren is een samenspel tussen observeren, waarderen en denken waarvan nog niet vast staat of en hoe die notities verder van belang kunnen zijn. De spanning die in dat ‘mogelijk heel belangrijk’ zit, is het filter waardoor ik het bos heb leren ontdekken.’’ http://witterook.nu/artikelen/de-boshut-here-we-air-1/  ‘’Daarna wist ik niet wat ik moest doen; er waren zoveel mogelijkheden, maar geen enkele die goed voelde. Die situatie vroeg om een verandering van kijken. Per onderdeel waardoor je het geheel niet meer ziet, uitzoomen, en zo het geheel weer kunnen overzien lijkt dan een voor de hand liggende keuze. Maar wat gebeurd er als je juist verder inzoomt; de lijnen volgt die je opvallen?’’ http://witterook.nu/artikelen/de-boshut-here-we-air-2/ _ Jorieke Rottier was van 18 april t/m 2 mei 2017 te gast in de Boshut ‘Als de biosfeer maar goed is,’ zei de vrouw over de première, ‘dan wordt het een groot succes.’ Langzaam stroomden de eerste gasten toe over de groene loper. De première van de mooiste film ter wereld werd gehouden in een pittoresk huisje aan de grens. Ik ben vooral benieuwd naar de special effects,’zei een van de aanwezigen, terwijl hij een slokje van zijn champagne nam. Zo dromden de bezoekers met z’n allen samen in de bioscoopzaal, die de voorkamer werd genoemd, wachtend tot de film zou beginnen. Ze vergruisden wat borrelnootjes, legden connecties hier en daar en verder namen ze glamourselfies. Precies zoals het een echte première betaamd. Toen ook de laatste gast ging zitten, zwaaide de deur van de voorkamer dicht. Het werd stil en vol spanning wachtten de mensen op wat komen zou. Ze wachtten. Even, wat langer, lang. Maar er kwam niks. Of eigenlijk; bijna niks. Het enige wat hoorbaar was, was een kakofonie aan vogelgekwetter, horzelgezoem en de wind die de blaadjes aan de bomen streelde. En wat je door het kijkscherm van de kamer zag was het bos. De opbouw en de afbraak van bomen, dieren en het leven. Het was de natuur zoals die echt was. © Romy van Dongen, 2016  Romy van Dongen (1998) komt sinds 2016 op onregelmatige tijden in de Boshut om er te werken aan haar korte verhalen en gedichten.
Ondanks haar jonge leeftijd heeft ze al een indrukwekkend CV opgebouwd als schrijfster en diverse literaire prijzen gewonnen. Interessant is dat ze haar interesse in chemie op een verrassende manier weet te combineren met haar schrijverschap. Presentatie van haar werk aan publiek is een wezenlijk onderdeel van haar veelzijdige talent. Romy van Dongen | LinkedIn  Tijdens een Open Boshut in juni 2016 exposeerde Masja Mols haar typografisch werk in de Boshut. Masja is grafisch ontwerper en naast haar werk in opdracht experimenteert ze met letters en leestekens en creëert daarmee nieuwe vormen, tekens en patronen, ‘typografische experimomenten’. Ze bewaart al jaren papiercollecties van papierleveranciers. Vaak zijn het mooie boekjes die de kast niet meer uitkomen. Voor het project ‘Butterfly’ is uit deze boekjes papier gekozen waaruit butterflies zijn gesneden. De butterflies zijn als vlinders zorgvuldig opgeprikt en ingelijst om ze te conserveren. Op de meer dan 50 jaar oude blauwe wingerd achter de Boshut zijn voor een dag de witte butterflies neergestreken. In 2017 was Masja een van de deelnemers aan de Grote Brabantse Kunstkalender. Butterfly vormt de basis van het door haar ontworpen logo voor AnnAtopiA. Butterfly De Boshut nodigt uit om rond te dwalen en te fotograferen. Met haar iPhone 6 maakte ze foto’s van houten deuren en wanden in de Boshut. Kleuren, structuren, lagen, verhalen, heden en verleden. Schilderachtig mooi! Already a painting  |
MEDIA & BLOGAnnAtopiA in de media. ARCHIEF
Januari 2021
FILMS
|
