|
Earlier this year I had a call from Marieke van Rooy, inviting me into a little collaboration, and a stay at the boshut of Sonja Prins. She thought it would be my kind of thing – the place, and the creative time alone. I am mother to a small child, and live with my Dutch artist husband in a small, woody area in Belgium. But I am South African, from Cape Town, and my natural habitat is low fynbos and rocky mountains. These European woods are an exotic thing to me. They are the woods of fairytales and British kids books. Walking through Sonja’s wood, drinking a coffee outside the boshut in the morning, inside a dense field of birdsong, I was living inside a story. I was even lucky enough to one morning see a weasel pop out from under the hut – an ultimate exotic animal, and my nickname as a child. Maybe it’s was the woods, or the slow browsing through Sonja Prins’ life (in poetry), or the many works of fiction that I’ve been reading over the last while – probably all of these things and more – but there were things brewing inside me, slipping between life and fiction, desire and actuality. I came equipped for my stay with two axes and a recently written text. I spent my days at the boshut chopping wood, walking, writing, eating. I read poetry also, but interspersed it with two bestseller novels, both of which have been turned into films. And the performance that I was developing during my time at the boshut, The Woodcutter, has something of this filmic quality to it. I enjoy feeling my thoughts shift to words and my words shift to image and the images taking on life in my mind, like an internal book-to-film adaptation. As I chopped wood, with a long splitting axe that made my back muscles scream, I imagined myself as someone else. An alter ego was emerging. And in the sweaty, focused concentration of woodchopping, I felt strong, and sexy. Being alone in the boshut, it felt like anything was possible. A brief, odd adventure. A fleeting habitation of place and potential other lives. Aware, also, of the women who were here before me, each of them finding their own freedom and sense of possibility in the place. Open for ideas. Quiet, except for the fabulous, trilling, sometimes raucous calls of the birds and, perhaps, a glimpse into the private life of a weasel. ~~~ Thank you to Marieke for the gift of this collaboration. Thank you to Eric and Claudette for making me feel a welcome part of the place, and taking care of all the practical things. xx Leila Anderson
 Al jarenlang verzamelde ik liedjes op mijn telefoon. Als ik een idee kreeg voor een lied, dan pakte ik mijn telefoon en nam een eerste versie op. Soms een heel couplet of refrein, maar vaker nog één zin of alleen een kort melodietje. Op die manier verzamelde ik meer dan 100 liedjes, die allemaal nog niet af waren. Ik wilde ze wel afmaken, maar wanneer? In mijn drukke leven kwam het er gewoon niet van. Ik besloot op zoek te gaan naar een plek waar ik twee weken lang ongestoord zou kunnen werken aan het afmaken van mijn liedjes. Die plek vond ik in AnnAtopiA. Van 17 februari tot en met 2 maart 2024 verbleef ik in het Boshuis, het tiny house naast de Boshut. Bij aankomst werd ik hartelijk ontvangen door Eric en Wilco. Ik installeerde mijn elektrische piano voor het grote raam en probeerde een gigantische hoeveelheid spullen in een tiny house te proppen, wat wonder boven wonder lukte. Nadat Eric en Wilco waren vertrokken probeerde ik me hun instructies zo goed mogelijk te herinneren. Het was namelijk van belang om de accu’s opgeladen te houden, zodat ik de piano gedurende mijn gehele verblijf kon blijven gebruiken. Het tiny house was van veel gemakken voorzien, maar toch was het erg wennen, vooral die eerste nacht in het pikkedonker, met het onheilspellende geluid van de bosuilen. Ik wil de twee weken in het bos het liefst zo min mogelijk invloed van buiten, dus op de eerste dag de-installeer ik WhatsApp. Dat geeft veel rust; mijn dierbaren weten dat ze me kunnen SMS-en, maar de constante stroom aan ‘appjes’ is opgedroogd. Eindelijk rust, dit zou ik wel vaker willen! Tijdens mijn residentie, begon ik iedere dag met een wandeling van ongeveer drie kwartier door de bossen in de omgeving. Het weer was erg druilerig, maar gelukkig niet extreem koud. De zon liet zich helaas weinig zien, maar omdat ik de meeste tijd in het Boshuis doorbracht was dat niet zo erg. Ik ben een paar keer naar de Boshut gegaan om daar een beetje rond te snuffelen. Ik vond het mooi om te beseffen dat Sonja en Anne daar zo duidelijk hun stempel hadden achtergelaten. De levensverhalen van Sonja Prins en Anne Pillen waren een grote inspiratiebron voor mij die zeker ook invloed heeft gehad op de uiteindelijke composities. De eerste paar dagen vloeide de creativiteit rijkelijk. Na de eerste drie dagen, waren er al vier nummers af! Ik schreef in het Engels, in het Nederlands, up-tempo en ballad en probeerde me al voor te stellen hoe het moest gaan klinken met synthesizers in plaats van piano. Ik ben in mijn element en besef dat ik dit veel vaker wil doen; het is zo gaaf om een idee uit te werken tot een volwaardig lied! In de tweede week van mijn residentie slaat de creatieve vermoeidheid een beetje toe en duurt het veel langer om een nummer af te maken. Dit komt ook omdat ik de moeilijkste klusjes steeds heb uitgesteld. Toch lukt het me om aan het eind van mijn residentie 10 nummers af te hebben gemaakt en dat was ook precies mijn doel! Als ik op 2 maart het Boshuis verlaat, kijk ik terug op een inspirerende tijd waarin ik veel heb kunnen creëren. Het heeft me ook veel geleerd over creatieve arbeid. Ik zou in de toekomst nog wel een keer een residentie willen doen, maar dan maximaal een week. Wie weet keer ik binnenkort wel weer een keer terug in AnnAtopiA want het is een prachtige plek, waar ik Sonja Prins en Anne Pillen ontzettend dankbaar voor ben. Liefs, Arjan Lienaerts Arjan Lienaerts was te gast in AnnAtopiA AiR van 17 februari t/m 3 maart 2024
|
MEDIA & BLOGAnnAtopiA in de media & gastkunstenaars bloggen over hun verblijf bij AnnAtopiA. ARCHIEF
September 2025
FILMS
|
