Tussenruimte | Peggy Hezemans

​Van zondag 22 juli tot en met vrijdag 27 juli 2018 verbleven Hans en ik in ‘de Boshut’. We mochten al gebruik maken van ‘het Boshuis’, een tiny house. Deze is bijna klaar en dan heeft ‘AnnAtopiA' er een prachtig, zelfvoorzienend, duurzaam gastenverblijf bij.
​
​Tijdens ons verblijf heerste er een hittegolf zodat we geen gebruik gemaakt hebben van de vide. De matrassen beneden op de grond gelegd en daar meteen genoten van  het prachtige uitzicht. De grote ramen kaderen heel mooi het uitzicht dat door het licht steeds een ander beeld geeft. Dit sluit heel mooi aan bij het idee dat ik had voordat ik naar ‘de Boshut’ ging. Het gesprek met Anne, bij onze ontvangst in de Boshut, gaf nog meer vorm aan mijn plannen.
                    
Anne vertelde wat er allemaal gebeurd was sinds ons vorige bezoek op 21 augustus 2017. Veel, heel veel, ideeën, gedachten, uitwerkingen, AnnAtopiA, het Boshuis maar vooral voor nu ook ‘TUSSENTIJD'. Op dit moment is er energie, ruimte en tijd.
_
​
Thuis had ik het idee opgevat om iets te doen met de liggende acht, de lemniscaat, het teken van oneindigheid. Een beweging zonder begin en einde waarbij de beweging in het midden kruist.
 
Deze vorm gebruik in mijn onderwijs (vooral aan kleuters) heel vaak om de samenwerking tussen de linker- en rechterhersenhelft te stimuleren. Hierdoor leren kinderen al heel jong dat je op verschillende manieren dingen kunt aanpakken en niet altijd hoeft terug te pakken naar de meest voor de hand liggende oplossing. Creatief en probleemoplossend denken, leren kijken en inzetten van alle zintuigen is iets wat ik de kinderen graag mee wil geven.

Niets is toeval , als je kijkt naar het logo van AnnAtopiA, dan herken je daar twee keer een liggende acht en een kruis in. Altijd fijn als dingen op één of andere manier bij elkaar komen.

​Dus zo gezegd zo gedaan, ik wilde de lemniscaat zichtbaar maken in het bos. Belangrijk hierbij was ook om te  zien welke vorm dit kader, de liggende acht, weer zou voortbrengen. Hier kom ik bij mijn tweede idee, ’TUSSENRUIMTE’, die pas zichtbaar wordt als je iets kadert of als je de ruimte opvult.
_
​
Actie 1
Een rondje door het bos, op zoek naar bomen, takken, een plek waar ik mijn ideeën  kan vormgeven.
Ik vond een mooie gespleten boom bij de ‘Schrijvershut’. Hoog, smal, met een v-vorm die opgevuld kon worden.

Tijdens mijn zoektocht had ik al diverse takken gezien waarvan de bast af was en deze al apart gelegd op de paden. Uiteindelijk alle takken verzameld bij de gemetselde barbecue, die als zaagtafel en maatvoering voor de takken diende.

​Op de terugweg van mijn rondje door het bos vond ik tegenover ‘het Boshuis’ drie statige, hoge, rechte bomen die geschikt waren voor de liggende acht. Tegen deze bomen stond een metalen, vierkanten frame, waarbij ik meteen de gedachte kreeg dat dit frame gebruikt kon worden om te kaderen in het bos. Als een soort flexibel, verplaatsbaar object om ergens aandacht op te vestigen.

Actie 2
Alle takken op maat gezaagd, de breedte van de barbecue was leidend. Op het bankje voor  de boshut, tegenover het huisje met de wc, alle kopse kanten van de takken een kleur gegeven, een kleur uit het bos, afhankelijk van hoe het licht valt.
​_

​Actie 3
De takken in de gespleten boom geplaatst, ‘TUSSENRUIMTE 1’ heeft zijn vorm gekregen. Foto’s gemaakt en het idee gekregen dat het  mooi zou zijn als dit werk in de toekomst zou groeien. Niet op een natuurlijk manier maar wel door toevoegingen van andere gasten/kunstenaars die in ‘de Boshut’ verblijven. Hierdoor wordt de vorm, de tussenruimte, tussen de twee stammen steeds meer zichtbaar. 

Actie 4
De liggende acht maken met wol. Eerst een proefje in het klein, vooral omdat ik niet met één kruis(punt) wil werken maar met twee. Dit om vorm te geven aan het feit dat het leven ook vele kanten op kan gaan zonder dat het van tevoren allemaal te plannen is. Ik gebruik het restmateriaal van de gezaagde takken en monteer deze op een plankje, een stukje Boshut dat ik vind bij het verzamelde hout. Ik pak de wol, die een kleurverloop heeft van groen naar blauw en vice versa  en volg een patroon met twee kruispunten. Mooi is dat de regelmaat vanzelf ontstaat. Je hoeft er niets voor te meten of uit te rekenen, alleen maar te volgen. 
​‘TUSSENRUIMTE 2’ is ontstaan. Ik zet deze in de ‘Schrijvershut’, in de buurt van ‘TUSSENRUIMTE 1’.

Actie 5
Om de liggende acht in het groot te maken, moet ik eerst wat ruimte vrij maken bij de drie bomen. Paden vegen, takken snoeien, een omgevallen boom doorzagen.  De grond is erg droog en zelfs gebarsten vanwege de enorme hitte. De dikke, omgevallen boom zonder bast die achter de drie bomen ligt zorgt voor een natuurlijke begrenzing van deze nieuw ontstane ‘open’ plek tegenover ‘het Boshuis’.
De bomen zelf zijn begroeid met mos en voelen zacht aan, af en toe weet ik niet of ik het mos  of de wol voel. Het licht speelt mooi met de draden tussen de bomen. Ieder moment ziet het er anders uit. De rode draad geeft het startpunt aan van mijn ideeën over het verblijf in ‘de Boshut’. Deze hebben pas echt vorm gekregen door de plek zelf, het bos is leidend geweest.

​Om toch ook nog met woorden af te sluiten, tenslotte is het wel het bos van dichteres Sonja Prins, plaats ik met losse letters het woord ‘TUSSENRUIMTE’ tussen de boomstammen die vanuit ‘het Boshuis’ te zien zijn.

Het was deze week geven, nemen, denken en maken. Ik ben erachter gekomen dat woorden echt tot de verbeelding spreken en zo nieuwe vormen laten ontstaan die van tevoren niet helemaal uitgedacht zijn. Woord en beeld, vertellen  samen een verhaal. 

​De tijd zal zijn werk doen en dat maakt me nu al weer nieuwsgierig naar wat er komen gaat …

Peggy Hezemans was van 22 juli t/m 27 juli 2018 te gast in AnnAtopiA


​