 Monique van de Wijdeven speelt in haar fotografische werk met het creëren of juist loskomen van veiligheid en de verhouding tussen mensen, dieren en natuur. Ze zet zichzelf tijdelijk neer op plekken en in groepen mensen die ze vaak zelf samenstelt. Zo organiseert ze tijdelijke families, ‘wolf packs’, die het met elkaar moeten rooien. In deze situaties verkent ze leefwijzen die dichter bij onze basis staan en losbreken van vastgelopen constructies. Van 13 t/m 20 juli 2020 verbleef en werkte ze in AnnAtopiA. In deze blog laat ze haar werk- en denkproces zien. Het is heerlijk stil en tegelijk wemelt het van de vogels. Aan drie kanten zit ik tegen het bos aan. Ik ben gesetteld in het boshuis van AnnAtopiA. In dit tiny house kan ik werken, slapen, koken. Ik zal veel offline zijn deze week, want er is geen wifi en ik moet met aggregaat, accu en omvormer werken om stroom te hebben. Ik houd het voltage in de gaten, die niet onder de 11 mag zakken. Ik neem me maar voor om off grid te zijn als het kan. Goede gelegenheid om alvast voor te bereiden op de survivaltrektocht die ik in augustus met een vriendin maak. Kaarsjes in plaats van lampen, niet te moeilijk koken, niet teveel op laptop werken? Ik ben juist ook hier om mezelf uit het ritme van thuis te halen en me in de natuur te begeven. Ik loop zo in m’n pyjama het bos in als ik wil. Ook in huis dringt de natuur binnen. Met de deur open werk ik aan een tafeltje, reflectie van de struiken neemt m’n scherm over, lichtspelingen op de rolluiken, insecten vliegen naar binnen. Rondom het huis heb ik muisjes bezig gezien, eentje laat zich zien in de keuken (die ik te pakken krijg en buitenzet). Met muziek aan schrijf ik over de thema’s in mijn fotografieprojecten, hoe ik me wil profileren en een ‘4 year plan’. Die plak ik op de ramen om de rest van de week aan te vullen.  Schuiven met fotoprints De boshut, het oude vervallen huis naast het boshuis, is fijn om als atelier te gebruiken. Vooraf heb ik veel prints gemaakt van nieuw werk, waaronder een serie foto’s van ontdekkingen tijdens wandelingen (Slow Adventure) en de eerste reis van mij en vriend Pjotr vorige zomer. Ik zoek nog naar een concept of vorm om dit werk te presenteren. Hoe maak ik vakantiefoto’s tot meer dan wat ik erin zie en bij voel? Ik heb ook oudere projecten meegenomen, over het vasthouden aan spullen en een associatieve serie over geborgenheid en vriendschap. Ik spreid alles uit over tafels en vloer, om te schuiven met selecties en verbanden te zien. Ik onderzoek mijn visuele taal en het maakt meer lagen zichtbaar.  Prikkels Het hier zijn prikkelt meerdere delen in mij. Het doet me denken aan een landgoed in Zwitserland waar ik in 2017 een maand samenleefde. Er was een guest house dat we onderhielden voor gasten. Ik voel weer hoe leuk dat was en dat het een ambitie in mij aanwakkert. Ik zou het te gek vinden om een residence plek te beginnen, waar ik een atelier heb en makers kunnen verblijven, werken en onderzoek doen. Hier zijn heeft ook iets ongemakkelijks. Ik ben me steeds bewust van leeglopende batterijen en de niet-vanzelfsprekendheid van voorzieningen. ’s Nachts zitten trilspinnen boven m’n hoofd op de vide en buiten hoor ik brekende takjes. De bossen worden overweldigend zo in het pikdonker. Ergens doet het me kwetsbaar voelen en verlangen naar een geborgen plek. Ik voel de tijd verstrijken en bedenk me vaak of ik genoeg doe. Ik ben veel op één plek. Er is geen structuur. Tegelijk smul ik van het boek dat ik lees, Toen ik uit de lucht viel van Juliane Koepcke. Als tiener overleefde zij als enige een vliegtuigcrash. Zonder hulpmiddelen moest ze in het oerwoud overleven en haar weg naar beschaving terugvinden. Een ochtend blijft het water koud. Ik probeer tevergeefs allerlei aansluitingen met boiler en oplader, de aggregaat valt uit met overload alarm. Uiteindelijk krijg ik het aan de gang, ik heb warm water! M’n telefoon gaat extra snel leeg door het 3G gebruik. Bij de AH koop ik de goedkoopste bak vanille ijs om de koelbox bij te koelen, want die trekt de accu inmiddels niet meer. Later blijkt ergens een kortsluiting te zitten waardoor de accu niet oplaadde. Ja, de paradox van werk willen verzetten en daarop focussen, versus bezig zijn met de basale dingen regelen. Grappig genoeg linkt het wel aan een post-apocalyps achtige situatie, waar ik mezelf stiekem graag neerzet, en die ik dan ook weer fotografeer. Zo grijpt het wel weer in elkaar. Tevreden Na een paar dagen voel ik me meer thuis en de insecten zie ik inmiddels wel als huisgenoten. Ik fotografeer, maak omschrijvingen van projecten, bedenk een opzet voor m’n website. Thuis voelt verder weg, ik kan werk laten liggen, hoef niets, doe meer dan ik doorheb en thuis aan toekom. Ik fantaseer over wat ik mee moet nemen op de survivaltrektocht volgende maand. Op instagram stuit ik op een Nederlandse journalist die een nieuw leven begon in Zweden en de term Friluftsliv gebruikt: zoveel mogelijk leven in de buitenlucht. Alles hangt samen Ik kom er steeds meer achter dat alles wat ik doe eigenlijk één ding is. Mijn werk als projectmanager staat niet los van m’n fotografie of wat ik in mijn vrije tijd organiseer. Het gaat over hetzelfde. Me omringen met nieuwe plekken en mensen waarmee ik mezelf uitdaag om los te komen van wat standaard is, dat ook onderzoeken door het te fotograferen. Fotografie ook gebruiken om ontwikkelingen in m’n leven vast te leggen en te verzamelen. Processen managen bij de Academie voor Beeldvorming, met groepen alternatieven zoeken voor vastgelopen systemen. Mensen bij elkaar brengen in jaarlijkse trips naar het fotofestival en landhuis in Arles, Zuid-Frankrijk. Tussen de bedrijven door de natuur in, planten opkweken in tuin en huis, een survivaltrektocht, kamperen, kanoën en klimmen zonder touw. Oefenen voor de post-apocalyps, noemen Pjotr en ik het wel eens gniffelend. En dan hier zitten met de elektra en het buitenleven, rust zoeken waar ook een heleboel gebeurt, vasthouden aan geborgenheid maar mezelf daar ook weer uit helpen. Ik oefen met deze thema’s en ook dat fotografeer ik weer. Het heeft allemaal met elkaar te maken.  Feedbackmomenten Ik heb feedback nodig om inzichten te toetsen en verscherpen. Op vrijdag komen Academie-collega’s Klaas, Malou en Meike. Ze zien veel handen, aanraking, handelingen, de wens naar contact maken. Misschien is alles gerelateerd aan enig kind zijn? In de associaties die ik maak, kan ik ook tegenstellingen laten zien. Intimiteit versus afvragen of die er is. Als ik íets lastig vind, is het wel selecties maken, en weggooien al helemaal, maar ik moet een kapstok kiezen waarmee ik logischerwijs beelden selecteer. Kill your darlings.. In het weekend is Pjotr hier. Ook met hem doe ik een werkbespreking. Hij kent deze kanten van mij en herkent wat ik vertel. Ik kies voor tijdelijke plekken en mensen, situaties zonder regels of controle, die ik middels foto’s wil bewaren. Zijn brein werkt anders: herinneringen op beeld maken hem juist melancholisch. Door fotograferen licht ik uit wat ik belangrijk vind en maak ik het onderdeel van mijn geschiedenis. Het geeft houvast en ik bepaal er deels mijn koers mee: wat ik vastleg, help ik waarmaken. Presentatievorm In het bos wil ik een ruimtelijke presentatievorm uitproberen waar je langs kunt wandelen. Ik hang wat prints aan draden in bomen en struiken. De serie Slow Adventure leent zich hier goed voor. Het werkt mooi en speels met de lichtopval en wind.   Op de laatste dag presenteer ik m’n fotoseries en ontdekkingen rond de thema’s aan mijn ouders, Pjotr en vriendin Ilse. Ik leid ze langs de kleine expo in het bos en ben blij dat ik ze hierin kan meenemen. Ik heb deze week met aandacht opvattingen kunnen verwerken, betekenis van de projecten en mijn profiel als maker zijn aangescherpt. Zaadjes geplant. Volgende stap in hoe ik deze projecten verder kan brengen, is echt selecties durven maken: beelden kiezen en andere dus genadeloos wegstrepen.
Monique van de Wijdeven www.easylikesundaymorning.net  12 september 2019 waren Eric van Vliet, de echtgenoot van Anne, en Wil Molenaar, de vriendin van Anne, te gast bij Lokale omroep Baarle. Ze spraken in het radioprogramma ‘Te gast bij’ over AnnAtopiA.
Het interview is hier te beluisteren en start bij 22:34.  SPRANG CAPELLE - Met Midsummer Madness gaat de laatste wens van kunstenares Anne Pillen in vervulling. Marieke Habraken - Meijers (Waalwijk) en Romy van Dongen (Sprang-Capelle) werken mee aan de opvoering komende zaterdag in de boshut in Baarle-Nassau.
-- Voer na mijn dood nog eenmaal de Middernachtsdroom op. Dat was de wens van Anne Pillen. Dat de kunstenares, die op 7 mei op 55-jarige leeftijd overleed, koos voor dit toneelstuk van William Shakespeare is ingegeven door haar band met Sonja Prins. De dichter en verzetsstrijder bewoonde een boshut in Baarle-Nassau. Na de dood van Prins heeft Pillen zich met de stichting AnnAtopiA ingezet om deze bijzondere locatie te behouden voor het kunstenaarsgilde. Prins had haar eigen band met de Midzomernachtsdroom: zij voerde die in de Tweede Wereldoorlog op voor de Duitsers in concentratiekamp Ravensbrück. Die setting - hoogwaardige cultuur in een omgeving van verschrikking - raakte ook Pillen. Vandaar die laatste wil. Destijds gaf Prins (1912-2009) de Midzomernachtsdroom een eigen draai. Zo had ze er nauwelijks verholen verwijzingen naar het fascisme in verwerkt. Komende zaterdag, 14 september, zal die geschiedenis zich herhalen, zegt Marieke Habraken-Meijers (40) van productiehuis Pure Stories. ,,Maar ook onze versie krijgt een eigen en vooral eigentijdse invulling", zegt de Waalwijkse. ,,Daarom heeft het een andere naam: Midsummer Madness.'' ,,Het is een soort Goede Tijden Slechte Tijden, waarin de buitenkant van de mens wordt benadrukt. Het is dus helemaal van deze tijd. Kijk naar de social media met zijn likes, de selfies. De teneur: het lijkt echt, schijn bedriegt. Het blijft niet bij toneelspelen, er is een kruisbestuiving van verschillende kunstvormen. Muziek, dans en beeldend." Wat de productie al op voorhand mee heeft: ,,De locatie. Net als bij Shakespeare speelt het verhaal zich af in een woud, wij voeren het op Annes plek op, het bosperceel tussen villa's. Dat is een ode aan het kunstenaarshuisje en zijn omgeving waar ze zich met hart en ziel voor heeft ingezet", aldus Habraken-Meijers. Verschillende scribenten Zette de Britse schrijver Shakespeare zich achter een tafel om in zijn eentje de meest fascinerende toneelstukken aan zijn grenzeloze fantasie te onttrekken, bij Midsummer Madness zijn verschillende scribenten betrokken. Het was ook logisch dat Romy van Dongen (21) uit Sprang-Capelle erbij werd betrokken: de hbo-studente chemie schrijft al een tijdje gedichten, zeer verdienstelijk. Bovenal: ,,Ik heb Anne drie jaar geleden leren kennen tijdens een literatuurfestival. Dus kwam ik in de boshut terecht. Marieke en ik leerden elkaar kennen toen we meewerkten aan het moNUment voor altijd in AnnAtopiA.'' Met brainstormsessies hebben de schrijvers het verhaal op een storyboard bij elkaar gebracht, aan elkaar gelast door twee pixies, rockbands, een Engelse en een Nederlandse. Voor Van Dongen liggen voor haar deel een paar aardige uitdagingen op haar bordje. ,,Dialogen schrijven, voor mij is dat helemaal nieuw. Daar moet je je weg in vinden. En ik heb zelf een rol in het stuk. De laatste keer dat ik op het toneel heb gestaan was met de musical in groep acht. Mooi, hoor. Iets helemaal anders proberen durf ik wel aan." Midsummer Madness wordt zaterdag in Baarle-Nassau drie keer opgevoerd: 13.00, 15.00 en 17.00 uur. KEES KLIJN | BD Brabants Dagblad foto: Marnix van de Vijver  BAARLE-NASSAU - Op verzoek van de dit voorjaar overleden kunstenares Anne Pillen speelt Productiehuis Pure Stories de theatervoorstelling Midsummer-Madness, geïnspireerd op Midzomernachtsdroom van William Shakespeare.
De voorstelling wordt gegeven bij AnnAtopiA, het kunstenaarsonderkomen De Boshut in Baarle-Nassau (Het Goordonk 15), dat Anne Pillen restaureerde en zo wist veilig te stellen. De première vindt plaats op zaterdag 14 september 2019. Er zijn drie tijdsloten: 13.00, 15.00 en 17.00 uur. Diverse kunstenaars werken mee aan deze voorstelling op locatie met gedichten, muziek en beeldende kunst. Kunstkameraden Zo brengen de Bredase kunstenares en fotograaf Claudette van de Rakt en haar Kunstkameraad Elias Wahbe uit Syrië via augmented reality (aangevulde realiteit) een bijzondere scène tot leven. Deze samenwerking komt voort uit het project Kunstkameraden van De Cultuurkantine uit Breda. Daarin werken jonge vluchtelingen in één-op-één-situaties met een kunstenaar aan een kunstwerk dat in een museale expositie aan de buitenwereld getoond wordt. www.purestories.nl JACQUES HENDRIKS | BN DeStem  BAARLE-NASSAU - Anne Pillen had een droom. Van een vervallen hutje in het bos bij Baarle-Nassau wilde ze een werkplek maken voor kunstenaars. Toen sloeg het noodlot toe: Anne kreeg een hersentumor. Toch lukte het haar om de hut op te knappen. Anne overleed begin dit jaar. De boshut is in gebruik en is binnenkort zelfs het decor van een openluchtvoorstelling. Als op een zomerse dag de zon door de bomen komt, is de idylle compleet. De boshut, het tiny house ernaast en ook de schrijfhut liggen er prachtig bij. Zo had Anne Pillen het vast graag gezien. Overal staan installaties van Wessel Verrijt, de kunstenaar die er op dit moment aan het werk is. Ze waren zondag nog te zien in een processie door Baarle-Nassau. De hut in de bossen bij Baarle-Nassau werd net na de oorlog, in 1947, gebouwd. De hut was van dichteres en oud-verzetsstrijder Sonja Prins. Zij woonde er tot haar overlijden, op 96-jarige leeftijd, in 2009. Met Annes man Eric van Vliet lopen we het huisje binnen: 'Annatopia' heeft hij het genoemd. Het ademt historie. Van Sonja Prins natuurlijk, maar ook van zijn Anne: "De fotokopieën aan de muur, de stickers aan de wand. Dat zijn allemaal ideeën van Anne." Kindertijd Eric is emotioneel als hij over haar vertelt. Het verdriet is nog vers: "Ik kende haar 38 jaar. We waren bevriend sinds onze kindertijd. Ik reed op mijn brommer langs en zij vond me stoer. We hebben altijd alles samen gedaan." Waar Anne creatief was, is Eric technisch en dat was een goeie match bij het opknappen van de boshut. Eric zette er een tiny house naast, zodat kunstenaars het wat comfortabeler hebben: "Alle voorzieningen zijn er: je kunt er koken en douchen. Er is warm water en een toilet." Bikkel Maar daar maakt niet iedereen gebruik van: "Er hebben ook kunstenaars onder primitievere omstandigheden hier gewoond. Zij wilden toch in de boshut zelf slapen. Maar dat is niet iedereen gegeven, om als een bikkel daar in de winter te bivakkeren." Kunstenaars die in Annatopia aan de slag willen, moeten van tevoren met een plan komen. Eric: "En dan blijkt achteraf toch vaak dat er iets heel anders uitkomt omdat de omgeving iets heel anders uitlokt." Concentratiekamp Annatopia is binnenkort het decor van de Midzomernachtsdroom van Shakespeare. Oud-bewoonster Sonja Prins had een bijzondere band met deze voorstelling, legt regisseur Marieke Habraken-Meijers uit: "Sonja heeft in het concentratiekamp Ravensbrück gezeten. Daar heeft zij op haar eigen wijze het stuk herschreven. En dat heeft ze met vrouwen die ook gevangen zaten opgevoerd voor de Duitsers, als kerstspel. Dat was gewaagd en dat eigenzinnige is mee naar hier gekomen en Anne kon dat heel erg waarderen." Anne vroeg Marieke vlak voor haar overlijden om de Midzomernachtsdroom op te voeren: "Een heel fijne manier om de levenslust van deze plek ook ook levend te houden." De uitvoeringen zijn op zaterdag 14 september bij Annatopia in Baarle-Nassau. TOM VAN DEN OETELAAR | Omroep Brabant  Van 12 t/m 20 juli werkte ik als ‘artist in residence’ in het boshuis op AnnAtopiA. Ik ben met de volgende vraag de boshut ingetrokken: “Waar ontmoeten elkaar innerlijk- en uiterlijk landschap, hoe ziet de plek eruit waar deze twee in elkaar overvloeien?” De boshut, het bos en het boerenlandschap eromheen heeft mij een spiegel voorgehouden, zoals ik al hoopte, maar niet in de vorm die ik verwachtte. Omarmd door bomen en de stilte, weleens doorbroken door nachtelijke uilen en het hartverscheurend krijsen van varkens die werden ingeladen om afgevoerd te worden naar het slachthuis, zakte ik weg in de omgeving. Omgeven door mensen die natuur duidelijk zien als grondstof – alles moet verbouwd, ontgonnen geslacht en verwerkt worden – werd ik bewoner van dit magisch ongerepte eiland. Alles wat ik was op dat moment voelend of juist vluchtend van het gevoel. Het stukje bos met haar oordeelloze spiegel waarin mijn innerlijk landschap mocht verschijnen… Hoe ontmoeten de twee gebieden elkaar daar in de natuur? Ik heb het antwoord snel gevonden: ze ontmoeten elkaar niet. Ze waren/zijn gewoonweg ÉÉN. Wat binnen woelt ís wat buiten te zien is… Zo werd ik een van de bomen. En in de spiegel van de natuur zag ik tranen, tranen van verdriet, van wanhoop, van inwijding, van loslaten, van vreugde. En de boom die ik werd droeg al deze tranen op het lijf en werd ook mijn troost… Nu sta ik daar voor iedereen om tegenaan te leunen, om te zuchten, om achter te laten en te ontvangen. Wees welkom. Je vindt mij als je de kleine tekeningen op de boomstammen volgt startend op het paadje links van het kunstenaarsverblijf. Annamária Paizs www.cosmicdrawings.com Voor het fotoboek ‘OMG it’s me’ gaat Claudette van de Rakt twee periodes in Het boshuis werken. De eerste periode van 27 maart t/m 2 april en de tweede periode van 7 t/m 14 mei.  © Claudette van de Rakt ‘Ik heb de rust nodig voor het creatieve proces, het uitzoeken van de beelden, overzicht te krijgen over al de beelden en filmpjes die ik heb gemaakt, deze te selecteren en categoriën te maken.’
In de boekpublicatie komen ±400 foto’s, een ruime selectie uit de selfies die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Hiermee wil ik niet alleen de rijke historie van vrouwelijke zelfportretten verbinden met de culturele realiteit van vandaag, maar ook het bewustzijn van de kracht van de vrouwelijkheid heden ten dage vanuit diverse standpunten en benaderingen tonen. Ik heb auteurs benaderd waarvan ik vind dat zij in hun werk een link hebben met de dagelijkse realiteit, en vanuit hun eigen kracht hier goed, grappig, relativerend en reflecterend hierover kunnen schrijven. Onder andere Janneke Stegeman (bijbelwetenschapper), Merel Bem (journalist) en Esther Porcelijn (dichter). De opkomst van de vrouwelijke kracht is merkbaar en nodig, de basis van creatie, het is een aspect van ieder van ons. Of je nu een mannelijke of vrouwelijke lichaamsvorm draagt. Ook zullen er iPhone video’s naast de foto’s verwerkt gaan worden in het boek. Sommige foto’s kunnen gescand worden met een smartphone (d.m.v. een app) en zal dan op de telefoon de bijbehorende video te zien zijn. Ik, Claudette van de Rakt studeerde af aan AKV | St.Joost te Breda. Ik combineer commerciële fotografie (fotostudio Lighthouse in Breda) met eigen werk, waarin ik beeld, tekst, muziek, film en sociale betrokkenheid samenvoeg. #selfies In 2012 begon ik met het maken van zelfportretten met mijn iPhone. Ik vind selfies een fascinerend en een vreemd fenomeen. Tegenwoordig is het nemen en uploaden van een selfie een wereldwijde, dagelijkse routine geworden, maar deze foto's gaan meestal niet verder dan wat je ziet. Ik zet ook de camera aan om mezelf op een armlengte afstand te zien. Ik gebruik een iPhone om de foto's te maken en te bewerken, dus gebruik en pas ik dezelfde technieken toe die iemand anders zou kunnen gebruiken. Ik onderzoek mijn eigen lichaam als vrouw van in de 40 en probeer een intro perspectief beeld te schetsen van wat vrouwen zouden willen onthullen, verbergen of verkennen. Zo wil ik de selfie, een product van een egocentrische cultuur, transformeren in een kunstvorm die het persoonlijke overstijgt. meer info www.claudettevanderakt.nl Van zondag 22 juli tot en met vrijdag 27 juli 2018 verbleven Hans en ik in ‘de Boshut’. We mochten al gebruik maken van ‘het Boshuis’, een tiny house. Deze is bijna klaar en dan heeft ‘AnnAtopiA' er een prachtig, zelfvoorzienend, duurzaam gastenverblijf bij. Tijdens ons verblijf heerste er een hittegolf zodat we geen gebruik gemaakt hebben van de vide. De matrassen beneden op de grond gelegd en daar meteen genoten van het prachtige uitzicht. De grote ramen kaderen heel mooi het uitzicht dat door het licht steeds een ander beeld geeft. Dit sluit heel mooi aan bij het idee dat ik had voordat ik naar ‘de Boshut’ ging. Het gesprek met Anne, bij onze ontvangst in de Boshut, gaf nog meer vorm aan mijn plannen. Anne vertelde wat er allemaal gebeurd was sinds ons vorige bezoek op 21 augustus 2017. Veel, heel veel, ideeën, gedachten, uitwerkingen, AnnAtopiA, het Boshuis maar vooral voor nu ook ‘TUSSENTIJD'. Op dit moment is er energie, ruimte en tijd. _ Thuis had ik het idee opgevat om iets te doen met de liggende acht, de lemniscaat, het teken van oneindigheid. Een beweging zonder begin en einde waarbij de beweging in het midden kruist. Deze vorm gebruik in mijn onderwijs (vooral aan kleuters) heel vaak om de samenwerking tussen de linker- en rechterhersenhelft te stimuleren. Hierdoor leren kinderen al heel jong dat je op verschillende manieren dingen kunt aanpakken en niet altijd hoeft terug te pakken naar de meest voor de hand liggende oplossing. Creatief en probleemoplossend denken, leren kijken en inzetten van alle zintuigen is iets wat ik de kinderen graag mee wil geven. Niets is toeval , als je kijkt naar het logo van AnnAtopiA, dan herken je daar twee keer een liggende acht en een kruis in. Altijd fijn als dingen op één of andere manier bij elkaar komen. Dus zo gezegd zo gedaan, ik wilde de lemniscaat zichtbaar maken in het bos. Belangrijk hierbij was ook om te zien welke vorm dit kader, de liggende acht, weer zou voortbrengen. Hier kom ik bij mijn tweede idee, ’TUSSENRUIMTE’, die pas zichtbaar wordt als je iets kadert of als je de ruimte opvult. _ Actie 1 Een rondje door het bos, op zoek naar bomen, takken, een plek waar ik mijn ideeën kan vormgeven. Ik vond een mooie gespleten boom bij de ‘Schrijvershut’. Hoog, smal, met een v-vorm die opgevuld kon worden. Tijdens mijn zoektocht had ik al diverse takken gezien waarvan de bast af was en deze al apart gelegd op de paden. Uiteindelijk alle takken verzameld bij de gemetselde barbecue, die als zaagtafel en maatvoering voor de takken diende. Op de terugweg van mijn rondje door het bos vond ik tegenover ‘het Boshuis’ drie statige, hoge, rechte bomen die geschikt waren voor de liggende acht. Tegen deze bomen stond een metalen, vierkanten frame, waarbij ik meteen de gedachte kreeg dat dit frame gebruikt kon worden om te kaderen in het bos. Als een soort flexibel, verplaatsbaar object om ergens aandacht op te vestigen.  Actie 2 Alle takken op maat gezaagd, de breedte van de barbecue was leidend. Op het bankje voor de boshut, tegenover het huisje met de wc, alle kopse kanten van de takken een kleur gegeven, een kleur uit het bos, afhankelijk van hoe het licht valt. _ Actie 3 De takken in de gespleten boom geplaatst, ‘TUSSENRUIMTE 1’ heeft zijn vorm gekregen. Foto’s gemaakt en het idee gekregen dat het mooi zou zijn als dit werk in de toekomst zou groeien. Niet op een natuurlijk manier maar wel door toevoegingen van andere gasten/kunstenaars die in ‘de Boshut’ verblijven. Hierdoor wordt de vorm, de tussenruimte, tussen de twee stammen steeds meer zichtbaar.  Actie 4 De liggende acht maken met wol. Eerst een proefje in het klein, vooral omdat ik niet met één kruis(punt) wil werken maar met twee. Dit om vorm te geven aan het feit dat het leven ook vele kanten op kan gaan zonder dat het van tevoren allemaal te plannen is. Ik gebruik het restmateriaal van de gezaagde takken en monteer deze op een plankje, een stukje Boshut dat ik vind bij het verzamelde hout. Ik pak de wol, die een kleurverloop heeft van groen naar blauw en vice versa en volg een patroon met twee kruispunten. Mooi is dat de regelmaat vanzelf ontstaat. Je hoeft er niets voor te meten of uit te rekenen, alleen maar te volgen. ‘TUSSENRUIMTE 2’ is ontstaan. Ik zet deze in de ‘Schrijvershut’, in de buurt van ‘TUSSENRUIMTE 1’.  Actie 5 Om de liggende acht in het groot te maken, moet ik eerst wat ruimte vrij maken bij de drie bomen. Paden vegen, takken snoeien, een omgevallen boom doorzagen. De grond is erg droog en zelfs gebarsten vanwege de enorme hitte. De dikke, omgevallen boom zonder bast die achter de drie bomen ligt zorgt voor een natuurlijke begrenzing van deze nieuw ontstane ‘open’ plek tegenover ‘het Boshuis’. De bomen zelf zijn begroeid met mos en voelen zacht aan, af en toe weet ik niet of ik het mos of de wol voel. Het licht speelt mooi met de draden tussen de bomen. Ieder moment ziet het er anders uit. De rode draad geeft het startpunt aan van mijn ideeën over het verblijf in ‘de Boshut’. Deze hebben pas echt vorm gekregen door de plek zelf, het bos is leidend geweest.  Om toch ook nog met woorden af te sluiten, tenslotte is het wel het bos van dichteres Sonja Prins, plaats ik met losse letters het woord ‘TUSSENRUIMTE’ tussen de boomstammen die vanuit ‘het Boshuis’ te zien zijn.  Het was deze week geven, nemen, denken en maken. Ik ben erachter gekomen dat woorden echt tot de verbeelding spreken en zo nieuwe vormen laten ontstaan die van tevoren niet helemaal uitgedacht zijn. Woord en beeld, vertellen samen een verhaal.
De tijd zal zijn werk doen en dat maakt me nu al weer nieuwsgierig naar wat er komen gaat … Peggy Hezemans was van 22 juli t/m 27 juli 2018 te gast in AnnAtopiA  Baarle-Nassau – “Dit geef ik terug aan Baarle, aan de mensen hier.” De video ‘Man uit aarde’ is een cadeau van kunstenaar Leonard Passchier (25) aan de inwoners en bezoekers van Baarle-Nassau/Hertog en is tot 15 april te zien op het led-scherm in het centrum. Passchier is student Fine Arts (autonome kunst) aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Dit trimester heeft hij uitgetrokken om naar buiten te treden en nieuwe ervaringen buiten de veilige muren van de academie op te doen. Van 23 februari tot 9 maart jl. verbleef Passchier in de Boshut van Anne Pillen voor een werkperiode. Kunstenaars, schrijvers en performers kunnen een periode in de Boshut verblijven en werken, ten behoeve van de ontwikkeling van hun werk onder de noemer AnnAtopiA AiR (Artist in Residence). “Het plan is om een maand in het bos door te brengen, een maand in de woestijn en een maand op het water”, aldus Leonard. Het verblijf in de Boshut is de eerste van een reeks werkperiodes. Zijn verblijf viel precies samen met de koudste periode van deze winter. “Ik ben hier begonnen met het verkennen van de omgeving, vooral op de fiets.” Al fietsend raakte hij gefascineerd door de takken die hij overal op de grond tegenkwam. Passchier: “Het vallen ervan zie je bijna nooit gebeuren; ik heb het nu gefilmd vanuit het perspectief van de tak. Dat heb ik gedocumenteerd.” Ook legde hij het omzagen van een boom vast en filmde vanuit een ander perspectief zichzelf die de boom omzaagt. De akker vlakbij de Boshut trok ook de aandacht van de jonge kunstenaar. Hier ontstond de video ‘Man uit aarde’. De extreme koude zorgde ervoor dat dit werk twee varianten kent. Een met kleding, de ander naakt. “Ik had het idee om dit naakt uit te voeren, maar de dag dat ik het gepland had, was de gevoelstemperatuur -18.” Passchier ging enkele dagen later terug naar de akker waar hij de video opnam om alsnog een naakte uitvoering te maken. Wat hij er zelf bijzonder aan vindt? “Dat een hele kleine actie zo’n grote spanning kan oproepen. Mijn aanwezigheid beïnvloedt het hele landschap”, legt hij uit. Van alle ervaringen geeft Passchier aan dat hij de vertraagde tijd in het bos als het meest opvallend heeft ervaren. “Ik heb hier veel meer tijd, of neem meer tijd om het moment te zien.” Door de soberheid van het bestaan in de Boshut ben je je ook heel bewust van tijd, vertelt hij. “Je bent zo een paar uur bezig met de kachel aanmaken en koffie zetten.” Toch vond Passchier het geen ‘afzien’ in zijn tijdelijk onderkomen. Juist niet. Wel verlangde hij na twee weken naar zijn eigen douche in Rotterdam. Zijn stappen na zijn Boshutavontuur heeft hij al uitgestippeld; eind maart vertrekt hij voor een maand naar de woestijn in Marokko en daarna volgen nog twee weken bos in Litouwen. Over het water is zijn plan nog niet helemaal concreet. “Ik ga in elk geval met een klein vlot het Veerse Meer op. En daarna zou ik nog met een schip op de Noordzee willen varen. Maar dat heb ik nog niet geregeld.” Alle experimenten van Leonard Passchier zijn te volgen op zijn Instagram: leonard_passchier.  Videostilll Vallende tak  Videostilll Man Uit Aarde Leonard Passchier was van 23 februari t/m 9 maart 2018 te gast in AnnAtopiA  Op 20 september heeft Puck Sluijs, vierdejaars kunststudente aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, de sleutel gekregen van de Boshut. Ze zal t/m 4 oktober hier verblijven en werken. Als motivatie voor haar werkperiode schreef ze o.a.: “Ik wil er achter komen wat er met mij gebeurd als ik twee weken afgezonderd ben van het sociale leven. Hoe ik hier op reageer als persoon en wat voor werk hier dan weer uitkomt. Net als Sonja’s gedichten is mijn werk altijd gebaseerd op erg persoonlijke ervaringen en wordt het niet altijd begrepen”. Puck wil in ieder geval gaan tekenen, fotograferen, filmen en in bomen klimmen. “Als ik er aan denk dat Sonja nog zo lang in bomen heeft geklommen (Sonja klom nog in bomen toen ze al over de zestig jaar oud was en in de Boshut woonde), lijkt het alsof zij het kind in haarzelf ook nog wilde behouden. Dit vind ik een mooie gedachte en ik hoop dat het imiteren van haar gedrag mij duidelijker maakt waarom ze dit al die tijd nog deed. Hoe ze zich voelde daar boven in die boom (en in de hut). Waar Steven (vorige BoshutAir) onder de grond werkte, lijkt het mij heel tof om de hoogte in te gaan”.  Puck Sluijs was van 20 september t/m 4 oktober 2017 te gast in de Boshut
 Lisa Vermeer, studente aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam verbleef van 6 t/m 13 mei 2017 in de Boshut. Een aantal citaten uit haar reflectieverslag: “In mijn plan van aanpak gaf ik aan licht te willen vangen met lichtgevoelig fotopapier. Dit heb ik compleet uit kunnen voeren en daarnaast heb ik ook lichtwerken gevangen met digitale camera en film.” * “Het verblijf in de Boshut had zijn voor en nadelen. Het grootste voordeel was dat mijn creativiteit compleet vrij kon stromen op de plek. Het voelde alsof ik weer kon spelen zonder dat er iemand over mijn schouder meekijk en vroeg 'WAAROM DAN'. Dit is iets wat mij op de academie bekneld heeft. Spelen, creëren en experimenteren gebeuren bij mij intuïtief en in het moment. In het begin kwam de academische stem in mijn hoofd nog wel de hoek om kijken maar dit verdween in de loop der tijd. De Boshut en zijn omgeving waren de jackpot qua lichtwerken wat heel inspirerend was. Een nadeel was dat het voor mij als persoon net té afgezonderd was van de buitenwereld en ik mij ging vervelen. Dit was vaak op momenten dat de zon niet scheen en ik niet aan het werk kon.” * “Uit mijn Boshut werkperiode zijn een stuk of dertig vellen met analoge lichtafdrukken ontstaan en een aantal video's van lichtwerken die met papier niet gevangen konden worden. Dit waren opnames die ik al heel lang wilde maken maar nooit aan toe kwam. Recentelijk ben ik dichterbij mijn essentie als kunstenaar gekomen en de context die daar bij hoort. Het is op dit moment hét fenomeen waar ik mee werken wil en zelf ook gelukkig van word.” *  © Tahné Kleijn Lisa Vermeer was van 6 t/m 13 mei 2017 te gast in de Boshut Boshut AiR gaf mij de mogelijkheid om kort na mijn afstuderen al direct een Artist in Residence ervaring te beleven. Het op mijzelf aangewezen zijn in een stuk bos heeft mijn vermoeden dat alleen zijn een essentieel onderdeel is van mijn werkproces, bevestigd op een manier die mij vrijheid bracht om te handelen en ruimte om te denken en te lezen. Zo las ik onder andere de biografie van Sonja Prins, Walk Through Walls van Marina Abramovic, De toekomst van het beeld van Jaques Ranciere en The Poetics of Space van Gaston Bachelard. Mijn ervaringen heb ik tijdens en na het verblijf in de Boshut opgeschreven. Deze zijn in de vorm van vier blogs gepubliceerd op WitteRook.nu, een online platform voor en door kunstenaars waarvan ik deel uit maak.  “Tijdens mijn kennismakingsbezoek voelde ik mij meteen op mijn plek, zowel bij Anne als in de Boshut. We spraken over de relatie tussen schrijven en maken, over de invloed van een plek op je werk, over materialen en het leven in de Boshut, over de academie en ons beeldende werk.’’ http://witterook.nu/artikelen/een-verrassende-kennismaking/  ‘’Het bos maakt het mogelijk om de inkt van de waarneming te delen. De bomen blijven steeds in beweging, in een cyclus die zichzelf steeds herhaald. Ook de waarneming is tijdelijk, maar in lineaire zin: het waargenomene verdwijnt en wordt weer opgenomen in de cyclus van het origineel. Een tekening en woorden op papier en op locatie worden weer opgenomen in de grond.’’ http://witterook.nu/artikelen/wie-schrijft-die-blijft-ook-niet/   ‘’Het noteren is een samenspel tussen observeren, waarderen en denken waarvan nog niet vast staat of en hoe die notities verder van belang kunnen zijn. De spanning die in dat ‘mogelijk heel belangrijk’ zit, is het filter waardoor ik het bos heb leren ontdekken.’’ http://witterook.nu/artikelen/de-boshut-here-we-air-1/  ‘’Daarna wist ik niet wat ik moest doen; er waren zoveel mogelijkheden, maar geen enkele die goed voelde. Die situatie vroeg om een verandering van kijken. Per onderdeel waardoor je het geheel niet meer ziet, uitzoomen, en zo het geheel weer kunnen overzien lijkt dan een voor de hand liggende keuze. Maar wat gebeurd er als je juist verder inzoomt; de lijnen volgt die je opvallen?’’ http://witterook.nu/artikelen/de-boshut-here-we-air-2/ _ Jorieke Rottier was van 18 april t/m 2 mei 2017 te gast in de Boshut ‘Als de biosfeer maar goed is,’ zei de vrouw over de première, ‘dan wordt het een groot succes.’ Langzaam stroomden de eerste gasten toe over de groene loper. De première van de mooiste film ter wereld werd gehouden in een pittoresk huisje aan de grens. Ik ben vooral benieuwd naar de special effects,’zei een van de aanwezigen, terwijl hij een slokje van zijn champagne nam. Zo dromden de bezoekers met z’n allen samen in de bioscoopzaal, die de voorkamer werd genoemd, wachtend tot de film zou beginnen. Ze vergruisden wat borrelnootjes, legden connecties hier en daar en verder namen ze glamourselfies. Precies zoals het een echte première betaamd. Toen ook de laatste gast ging zitten, zwaaide de deur van de voorkamer dicht. Het werd stil en vol spanning wachtten de mensen op wat komen zou. Ze wachtten. Even, wat langer, lang. Maar er kwam niks. Of eigenlijk; bijna niks. Het enige wat hoorbaar was, was een kakofonie aan vogelgekwetter, horzelgezoem en de wind die de blaadjes aan de bomen streelde. En wat je door het kijkscherm van de kamer zag was het bos. De opbouw en de afbraak van bomen, dieren en het leven. Het was de natuur zoals die echt was. © Romy van Dongen, 2016  Romy van Dongen (1998) komt sinds 2016 op onregelmatige tijden in de Boshut om er te werken aan haar korte verhalen en gedichten.
Ondanks haar jonge leeftijd heeft ze al een indrukwekkend CV opgebouwd als schrijfster en diverse literaire prijzen gewonnen. Interessant is dat ze haar interesse in chemie op een verrassende manier weet te combineren met haar schrijverschap. Presentatie van haar werk aan publiek is een wezenlijk onderdeel van haar veelzijdige talent. Romy van Dongen | LinkedIn  Tijdens een Open Boshut in juni 2016 exposeerde Masja Mols haar typografisch werk in de Boshut. Masja is grafisch ontwerper en naast haar werk in opdracht experimenteert ze met letters en leestekens en creëert daarmee nieuwe vormen, tekens en patronen, ‘typografische experimomenten’. Ze bewaart al jaren papiercollecties van papierleveranciers. Vaak zijn het mooie boekjes die de kast niet meer uitkomen. Voor het project ‘Butterfly’ is uit deze boekjes papier gekozen waaruit butterflies zijn gesneden. De butterflies zijn als vlinders zorgvuldig opgeprikt en ingelijst om ze te conserveren. Op de meer dan 50 jaar oude blauwe wingerd achter de Boshut zijn voor een dag de witte butterflies neergestreken. In 2017 was Masja een van de deelnemers aan de Grote Brabantse Kunstkalender. Butterfly vormt de basis van het door haar ontworpen logo voor AnnAtopiA. Butterfly De Boshut nodigt uit om rond te dwalen en te fotograferen. Met haar iPhone 6 maakte ze foto’s van houten deuren en wanden in de Boshut. Kleuren, structuren, lagen, verhalen, heden en verleden. Schilderachtig mooi! Already a painting  |
MEDIA & BLOGAnnAtopiA in de media. ARCHIEF
September 2020
FILMS
|
