Nature Humaine, de aarde als zetel | Wouter Storm

​PADVLINDER
 
Boomgebrabbel rond sprokkelwoud

waar kissebed de streekhoorn kruist,

kastanjer zich voor slaapwankel houdt

​en een laatsnoeier over ‘t landgoed muist.
 

Natuurlijk spektakelstuk
​
Gestaag neemt de natuur mij waar en ben ik na een paar uur alleen ineens samen met al het lentegroen, de meer dorre bladeren, mosmolme grond, staande stammen en drijvende lucht. 
Ik wordt gedragen, waar ik ook sta. Geworteld. Het is goed. 
Ik hoef me niet te roeren om in vervoering te zijn. 
Mijn ogen dwalen naar boven. Stammen takken leiden de sapstroom omhoog. Klimop er omheen gekropen herinner ik me de wenst de bomen ervan vrij te maken, de klimop voor -af-  te laten. Wat als juist deze lange scheuten niet over zijn maar overbruggen; speelveld duiden in het horizontale vlak.  
Als een groene sleep volgend over het bladerdek, ruist het achter me als een beek verderop. Vind ik mijn weg tussen de bomen; schuren scheuten langs basten; zo vind ik een lichte plek achter op het landgoed.  
Daar draait een grote wortelkluit zich in vertraging om. Een spektakelstuk van de natuur in volle gang. 
De zanderige plak aarde tussen de wortels wordt gestaag uit de grond losgetrokken. Er tussen ontstaat een nieuwe habitat. Dit spektakelstuk staat voor nieuwe ruimte die we zelf ook kunnen ontdekken als we ons daadwerkelijk tot de aarde keren. 
Verkennend vallen me nog een aantal bomen op die verre van recht geworteld staan. Allen dragen ze een rode stip; schijnen met de tijd gerooid te zullen worden. 
De scheuten van klimop gaan door mijn handen; als vanzelfsprekend, om deze toekomstige ruimte te markeren. Ineens ontstaat er een -binnen- buiten, vormt het vlechtwerk aanleiding om ideeën van verkenners te omsluiten. 

​
Motivatie

Met Claudette was ik voor een tweede keer in drie jaar op het terrein te gast en merkte dat er zich direct ook dit keer weer een kant van mijn creatieve zelf zich opende welke in de gejaagde randstad verborgen blijft. De Boshut en het Boshuis te midden van het lommerrijke groen refereren aan de hutten die ik vroeger in het bos achter mijn ouderlijk huis bouwde. Mijn hele leven heb ik in Rotterdam gewoond, eerst in het groen, daarna in Blijdorp, groen maar toch centraal. De stad trok me aan, heeft me gevangen, waarvan ik me sinds enige jaren los probeer te worstelen. 

Via taal en beeldtaal wil ik langs mijn wortels naar beneden glijden, het verband onder mijn geconstrueerde realiteit opnieuw leren verkennen. De aanzet voor deze route heb ik inmiddels gemaakt. 


Beoogd kunstresultaat: Nature Humaine, de aarde als zetel

Bij de start en het slot van de verblijfsdagen in AnnAtopiA omschrijf ik de tocht richting mijn kern, de verkenning van mijn eigen binnenland en belevingswereld. In de tussengelegen tijd denk ik, voel ik, schets ik en bouw ik aan een plek waar de aarde mij kan vatten, een plek in AnnAtopiA AiR die me als een zetel kan dragen. Materialen verzamel ik tussen de bomen op het kavel, op tochten door de omliggende bossen en akkers, op reis door mijn verbeelding en innerlijke belevingswereld, mijn menselijke natuur. Kijkend door vele vensters vorm zich een nieuw beeld van mijn eigen realiteit. Ben ik in rust één met mijn eigen natuur en de aarde die daarvoor een zetel biedt. Ik zie het als een persoonlijk doel om mijn passie voor kunst niet alleen te zoeken op beurzen, maar ook in mijzelf terug te vinden en meer te kunnen gaan praktiseren. 


Wouter Storm was in mei 2022 te gast in AnnAtopiA
Meer info www.wouterstorm.com

​