Poëzieproject | Carlijn Verstappen & Hans de Wolf

Begin juli verbleven dichter en mediakunstenaar Carlijn Verstappen en beeldende woordkunstenaar en muzikant Hans de Wolf in AnnAtopiA.
Hans en Carlijn hebben allebei een woordenkriebelorgaan dat zo nu en dan begint te resoneren als ze samen zijn. Dat mag wel eens in een intensiever samenwerkingsverband vonden ze, en zodoende verbleven ze samen in AnnAtopiA.

Ze werkten samen aan de stop-motion animatie “Smeltkabouter” die gebaseerd is op een meditatieherinnering die Carlijn had tijdens een 10-daagse Vipassana retraite.
Voor iedere dag in AnnAtopiA was er een passend woord welke Hans vlijtig bijhield op berkenschors. Beiden werden ze geïnspireerd door de omgeving om te schrijven en werden er (wederom) portalen gevonden naar andere dimensies. Bepaalde geluiden uit het bos zijn opgenomen door Hans en verwerkt in een soundscape die ze op de Open Boshutdag op 24 september 2022 delen met de bezoekers. Carlijn leest daarbij teksten voor.  
--
​
Een jaar geleden verbleef ik met ontzettend veel plezier en verwondering in AnnAtopiA. Stiekem is het een plek die ik in mijn hart gesloten heb en waar ik ieder jaar graag weer naartoe kom. Als ik de kans niet had genomen om er te gaan schrijven en na te denken over mijn gedichten, zou er nooit een poëzieproject bestaan dat “Toen ik 9 was en ouder werd” heet. Het is een project waarin je wordt meegenomen in een wereld waarin poëzie de taal is waarmee we met elkaar kunnen communiceren. Aan de hand van mijn gedichten die ik schreef van mijn negende levensjaar tot nu, geluidsfragmenten en opdrachten kom je in aanraking met poëzie. En hoop ik een klein tipje van de sluier van verwondering die daarachter kan liggen, op te lichten.
Inmiddels krijgt het project steeds meer vorm en ben ik bezig met een pilot van het project in het onderwijs te introduceren. Daarnaast wil ik dat iedereen het poëzieproject kan ervaren en kunnen mensen de “dichtbundel” pre-orderen tijdens de Open Boshutdag op van AnnAtopiA op 24 september 2022.
​--

De Boshut

Als het regent, ben ik thuis.


​De stress van het dagdagelijkse is deels weggesijpeld en ik zit op de tuinbank voor de Boshut. Elke golf van het golfplaten dak vangt de regendruppels op en vormen kleine watervalletjes die me verbazend doen denken aan de zangbalkjes van karaoke apps of Sing Star. Lang, laaang, kort, kort, krt, lang, lang, kort... Op de maat van de regenmuziek neurie ik mee.

Anne Pillen. Sonja Prins. En nu ook vele anderen. Ze liepen hier over de humus. Bramenbladeren tellend. Lianelengte mijmerend. Levenszin bezinnend. Een woordenwandeling langs het Badpaadje.
Deze plek maakt eerlijke roestrafelrantjes in je hoofd. Wat ik hier doe?
“Leren om jezelf een dichter te noemen,” fluisteren de slimme geknakte berken.
“Oh ja, dat was het,” fluister ik.

Telkens wanneer er een druppel op de bramenbladeren valt, weerspiegelt het in mijn ogen. Een twinkel uit het bos. Kleine voetjes die de blaadjes als springplank gebruiken. De Boshut laat het over zich heen komen

​

Een ode aan de gedode tijd - Thuis, terug in Baarle

PAPIER WATERDICHT MAKEN
240 gr aluin
100 gr castillezeep
60 gr arabische gom
120 gr natuurlijke lijm


Er vindt een gehaaste schrijfontstopping plaats. Is de prop er nu uit en wordt alles nu stuurloos en met een stuwkracht van jewelste uit mijn hoofd geduwd? Daar lijkt het wel op.

Rustig probeer ik uit te haasten door van een oud boek papieren lampionnetjes te maken. Zelfs naar het dorp geweest om bovenstaande ingrediënten te zoeken maar vond alleen aleppo-zeep. De rest bleek te ouderwets om zo bij de drogist te kopen. Het klinkt als een kolderlijstje, een recept voor een heksenbrouwsel. Heksenbrouwsels zijn vaak wel een stuk duurzamer voor de aarde want het goedje waarmee ik de pagina's van mijn lampionnetjes mee heb ingesmeerd, is toch een beetje twijfelachtig.

Ik merkte op dat ik helemaal in de war ben over het feit dat ik in Baarle ben. In de Tervo wisten ze wie mijn zus was en de spaarpunten kwamen op de klantenpas van mijn moeder. Ik ken de weg hier en toch ook weer niet. Ik wist niet dat er zo'n groot stuk bos om de Visvijver zat. Er zijn nog minstens drie paden op loopafstand van de Boshut waarvan ik geen idee heb waar ze heengaan. Ik hoorde gisteren blije mensen schreeuwen in de verte. Iets met voetbal geloof ik. Vandaag is er iemand jarig vlakbij.
Lang zal ze leven schalde vrolijk door het Goordonk.

"Wie zal vriend van mijn jeugd zijn als ik het niet ben?" Vond ik hier ergens. Letters vrolijk rood gestempeld.
"Tja. Goeie vraag," denk ik terwijl ik de lampionnetjes in het kleine kasje hang. Ze hangen daar thuis.



Wat is een dichtbundel?

IJverig heb ik dan na anderhalve week alle gedichten die ik tot nu toe ooit heb geschreven, genummerd, herlezen en hardop voorgedragen aan alle kevers en nachtvlinders en twijfel ik nu of ik
er niet een lekker kampvuurtje van ga maken. Herlezen wat ik schreef als kind, als tiener, als jongvolwassene brengt een hoop naar boven. Het laat me weer langzaam afdalen naar het punt waarop ik begon met schrijven. Ik ben, warempel, gegroeid. Want dat doen mensen. In welk habitat dan ook. Losstaand van het feit dat niet ieder habitat passend is voor haar bewoner.

In het habitat AnnAtopiA groei ik gestaag door. Er heerst een gunstig klimaat daar,voor een jonge dichter en haar gedichten. Ze voelen zich wel lekker zo uitgestald en uitgesproken onder het
gebladerte. Met mijn tenen in de humus bloeien er langzaam ideeën op voor wat nou een dichtbundel zou kunnen zijn. De vochtige aarde en de inmiddels vermaarde klimop geven me het idee dat een dichtbundel niet altijd een boek moet zijn zoals we het kennen. Klimop groeit ook maar door. De dichtbundels die stilzwijgend in de boekenkast staan zouden ook wel eens diep willen zuchten, groeien, bladerademen, maar het lukt hen niet.
Het begint te dagen dat ik mijn gedichten wil delen met de wereld, ze vrij wil laten op wat voor manier dan ook, als het (nóg) maar geen boek is. Een gelaagd geheel dat groeit, uitnodigt om te kijken, te luisteren en héél misschien, een klein beetje, van poëzie te gaan houden omdat je weet hoe en waar het groeien kan.


"Verwant aan mijzelf is de communicatie in dichtvorm, dat wil zeggen niet in directe maar in indirecte uitdrukkingswijzen met gebruik van associaties en metaforen." - S. Prins
​

Carlijn Verstappen en Hans de Wolf waren begin juli 2021 te gast in AnnAtopiA
Meer info: madame_p.q / www.hansdewolf.com